وقتی کسی را دعا می کنم می دانم حتما دعایم برایش الزامیست اینکه نفرین آن کس هم برایم الزامی باشد نمی دانم اما دعایم اجابت  خواهد شد کاش نفرین دیگران هم اجابت شود لااقل  برای لحظاتی خوشحال شوند

هر جور می توان بود سخت سنگ دل نامحرم ظالم ویرانگر مخرب طوغیانگر سهمگین

اما آیا صداقت بهترین نیست خوب همه تا اندازه ای بلد هستند ولی اینکه چرا من به هرکس خدمت کردم خیانت می بینم شاید حکایت آن مریض و حکیم باشد که اصلا جایز نیست من نیز نمی پسندم چون حتما بین عشق و نفرت فاصله ها بسیار است چون عشق نباید نفرت شود نیازی هم نیست که نفرت عشق شود چون نمی تواند

نقل است حکیمی را گفتند : آی حکیم دل درد دارم

گفت: دل درد تو از درد دل نیست از اشکم است

مریض گفت : آخر من دلم درد می کند

حکیم  گفت : اینقدر غصه دیگران مخور  اشکمت خوب می شود

مریض گفت :پس چی کار کنم

حکیم گفت :کاری بکن که دیگران نیز از فیض تو بهره مند شوند غصه ترا بخورند چون تو تنهایی غصه دیگران را می خوری   اشکم تو بدرد افتاده پس کاری بکن که دیگران نیز در غم درد اشکم با تو شریک شوند

مریض گفت :ای حکیم دل درد من از  درد توست

حکیم گفت : می دانستم حتما شخصی غصه مرا می خورد وگرنه من نیز الان در پی حکیم بودم

مریض : محکم زد تو گوش حکیم بهش گفت اکنون دردم از ضربتی که نوش تو کردم هست

حکیم گفت : بیا حکیم من الان واقعا مریضم تا آدمی ضربتی نوش نکرده بهای ضربتی که نواخته نمی داند

به خاطر دست خودت هم که شده محکم نزن

امام علی علیه السلم :ارزش مرد به اندازه همت اوست و صدق او به مقدار جوانمردى‏اش و دلیرى او به میزان ننگى که از بدنامى دارد و پارسایى او به مقدار غیرتى که دارد (نهج البلاغه )