وقتی آدم یک چیزی را به کسی می سپاره حتما نمی خواد که به آن سپرده صدمه بخوره  وگرنه دلیلی برای سپردنش وجود نداشت می تونست ولش کند اما وقتی دلت و سپردی دست کسی که راه به را بخواد تحقیرش کنه و خورد اش کنه توهین کنه همه را به نفع خودش تفسیر کنه دیگه چه سپرده ای تو داری من دلم و سپردم به تو تو انواع بلا ها را سرش آوردی هر روز شکوندی سوزوندی تحقیراش کردی داغ اش زدی ... به نظرت بازم چیزی مونده که با دل من نکردی رسم جوانمردی نیست که آدم هدیه اش را پس بگیره منم دلم و ازت پس نمی گیرم مال خودت هر کاری دوست داری باهاش بکن اما اگر  شکوندی و دورش انداختی مجبورم ورش دارم نوازش اش کنم خودم ازش مراقبت کنم تر و خشکش کنم دوباره جوش بخوره  شاید به درد یک یتیم بینوایی بسوزه و بخوره بخواد براش مهربونی کنه بوی تو زودتر از خودت اومد به خونه مطمئن باش خودت هم خواهی آمد آدمی  نباید آن چیزی که در سرنوشت اش هست در کس دیگری جستجو کنه اشکال همینجاست تو بگو طاقت فقط  یک بار شکستن دلت و داری? بقیه اش  پیش کش ... البته سپرده من حتما بدردت خواهد خورد ولی تو اینو نمی دونی نمی تونی بدونی وقتی دلت شکست این دل بدردات خواهد خورد به کمکت خواهد آمد اصلا این دل فقط به یاری تو اومده و بس .