* حسین منزوی

همین چندی پیش آژانس گرفته بودم تا بروم جایی. راننده پسر جوانی بود که حتی خاطره آژیر خطر را هم در ذهن نداشت. ریه هایم به خاطر هوای بد تحریک شد و سرفه ها به من حمله کردند. از حالم سوال کرد.
کم پیش می آید که وضعیت جسمانیم را برای کسی توضیح بدهم …اما آن شب انگار کسی دیگر با زبان من گفت …گویی قرار بود من چیزی را درک کنم و بفهمم با تمام وجود ...!!!
گفتم که جانباز شیمیایی هستم و نگران نباشد و این حالم طبیعی است. 
سکوت کرد …به سرعت ضبط ماشینش را خاموش کرد و خودش را جمع و جور … 
وارد اتوبان که شدیم …حالم بدتر شد … سرفه ها امانم را بریده بودند …
ایستاد و مرا پیاده کرد و گفت که ممکن است حالم بهم بخورد و ماشینش کثیف شود و او چندشش میشود …و…رفت …
من تنها در شبی سرد ... کنار اتوبان ایستاده بودم و با خودم فکر میکردم که چرا؟ پدر و مادر او مگر از ما برایش نگفته اند؟ معلمانش چه!؟

یکی از جانبازان جنگ تحمیلی، سالها پس از مجروح شدن به علت وضع وخیمش به ایتالیا اعزام و در یکی از بیمارستانهای شهر رم بستری شده بود.
از قضا چند روزی بعد از بستری شدن این جانباز جنگ تحمیلی متوجه می شود خانم پرستاری که از او مراقبت می کند نام خانوادگی اش مالدینی است. این جانباز ابتدا تصور می کند تشابه اسمی است، اما در نهایت نمی تواند جلوی کنجکاوی اش را بگیرد و از خانم پرستار می پرسد: آیا با پائولو مالدینی ستاره شهر تیم آ.ث. میلان نسبتی داری؟ و خانم پرستار در پاسخ می گوید: پائولو برادر من است!

جانباز ایرانی در حالی که بسیار خوشحال شده بود، از خانم پرستار خواهش می کند که اگر ممکن است عکسی به یادگار بیاورد و خانم پرستار هم قول می دهد تا برایش تهیه کند، اما جالب ترین بخش داستان صبح روز بعد اتفاق می افتد...

هنگامی که جانباز هموطن ما از خواب بیدار می شود، کنار تخت بیمارستان خود پائولو مالدینی بزرگ را می بیند که با یک دسته گل ??به انتظار بیدار شدن او نشسته است و ... باقی اش را دیگر حدس بزنید!

راستی هیچ می دانید پائولو مالدینی اسطوره میلان از شهر میلان واقع در شمال غربی ایتالیا، به شهر رم واقع در مرکز کشور ایتالیا که فاصله ای حدود ششصد کیلومتر دارد رفت، تا از یک جانباز جنگی ایرانی را که خواستار عکس یادگاری اوست، عیادت کند؟ 

نکنه این دفعــــه هــــم مثـــــل گذشتــــه هـــا بشه
نکنـــه که عـــشـــــق داره باز تـــو رو اغـــــوا می کنه

یا شـــایــد خـــدا داره به جـــای اون دری که بســــت
درِ تـــازه ای بــه روی قـــلــــــــــــــب تـــو وا می کنه

آخـــه عشـــق اینجـــوریـــه ؛ یواشــکـــی می آد جلو
توی گـــــوشِ دل یه کــــم پــچ پــچ و نجـــوا می کنه

اولـــش دل می گــــه ایـــن یه شوخــیـــه؛ یه بازیـــه
می شــینـــه با دلخوشــــی عشقــو تماشا می کنه

یه کمـــی که می گـــــــذره یه رازی رو حس می کنه
همه سعــــی شو واســـه حـــــلِ معمــــــا می کنه

چون که ایــن یه حــسِ پیچیـــده و مبـهمــــه واسش
کــم کَــمَــک می ترســـــه؛ از عاشقی پروا می کنه

ولی عشــــق اون صــــورتِ لطیفشــــــو نشون میده
دســـتِ دل رو می گیــــره؛ باهاش مـــــدارا می کنه

با زبــــونِ چـرب و نرم ایـــن دلــــو رامـــــش می کنه
واســـه راضـــــی کردنــــش کلـــــــی تقلا می کنه

آره جادوگـــره عشــــق؛ با اون عصــــای جادویی ش
همـــه چی رو واســـه دل خوشگــــل و زیبا می کنه

خــلاصـــــــــه کــلــی به این در و به اون در می زنه
خودشـــو بالاخـــــره تو ایــــن خونـــه جــــا می کنه

همه چی عوض می شه؛ دنیا چقدر قشنگ می شه
توی این کلبه ببیــن که عشـــق چه غوغـــا می کنه

دل یواش یواش به این عاشقــــی عـــــادت می کنه
همه ی دنیاشــــــــو با عاشقــــی معنـــــا می کنه

دیگه حالا عشـــق واسه دل خودشــو لوس می کنه
پیــــــشِ التمـــــــاسِ دل شــایـــد و امــــا می کنه

دلـــو آزارش می ده؛ شکنجــــــه ها شروع می شه
وای که عشـــق با دلِ عاشقـــــا چه بــد تا می کنه

آره فیلـــمِ عشــــق اینه؛ خیلــــــی قشنگــه اولش
ولـــی تــو سکــــانس آخــــر تو رو رســـوا می کنه

آره عشـــق اینجوریه؛ همـــــدم و مونست می شه
آخـــــرش که می رســـه آدمــــــو تنهـــــا می کنه